கஷ்டங்களிலிருந்து விடுபட இதுதான் வழி

மனிதர்களாகப் பிறந்து விட்டால், வாழ்க்கையில் சுகங்களும் துன்பங்களும் சுழன்று சுழன்று வந்து கொண்டே இருக்கும். சுகங்களின் மகிழ்ச்சி அடையும் நாம் துக்கங்களின் போது வருத்தம் அடைகிறோம். மகிழ்ச்சி துக்கம் இரண்டும் அனுபவம்தான். ஒரு அனுபவம் சுகத்தையும், ஒரு அனுபவம் வருத்தத்தையும் தருகின்றது. ஆனால், இது மனித வாழ்க்கையில் தவிர்க்க முடியாததாகவே இருக்கின்றது.

“வாழ்வென்றும் தாழ்வென்றும்
வளமென்றும் குறைவென்றும்
சக்கரம் சுழல்கின்றது – அதில் தான்
சரித்திரம் நிகழ்கின்றது’’
என்று ஒரு அருமையான பாடலைக் கண்ணதாசன் பாடி இருக்கின்றார்.

ஒரு அம்மாவுக்கு குழந்தை பிறந்து இறந்துவிட்டது. அவளுக்குச் சொல்ல முடியாத துன்பம். இறந்து போன குழந்தையை யாராவது காப்பாற்றிக் கொடுப்பார்களா என்று காத்திருக்கும் பொழுது, புத்தன் வருகின்றார். புத்தனிடம் தன்னுடைய கோரிக்கையை வைத்து ‘‘எப்படியாவது என் குழந்தையை உயிர் பிழைக்க வைக்க வேண்டும்’’ என்று கேட்க, புத்தன் சொன்னாராம்.

‘‘அம்மா நீ ஒரு காரியம் செய்தால் உன்னுடைய குழந்தையை நான் உயிர் பிழைக்கச் செய்கின்றேன்.’’ குழந்தைக்காக எது வேண்டுமானாலும் செய்வதற்குத் தயாராக இருந்த அந்தப் பெண்
‘‘ஐயா என்ன செய்ய வேண்டும்?’’ என்று கேட்க, புத்தர் சொன்னாராம்.

‘‘யாருடைய வீட்டிலே இதுவரை சாவு என்பது நடக்காமல் இருக்கிறதோ, அந்த வீட்டிலிருந்து கொஞ்சம் கடுகு வாங்கி வா, உன்னுடைய குழந்தையை உயிர்ப்பிக்கிறேன்.’’ அவள் எல்லா வீட்டிலும் சென்று கேட்டுப் பார்த்தாள். அப்படிப்பட்ட ஒரு வீடு இந்த உலகத்திலே இருக்குமா? உலகம் முழுக்கச் சுற்றினாலும் துக்க அனுபவம் இல்லாத ஒரு வீடு இருக்க முடியாது. தளர்ந்து போய் புத்தரிடம் திரும்பிய போது புத்தர் சொன்னாராம்.

‘‘எல்லாருடைய வாழ்விலும் இது நடக்கிறது. உன் வாழ்விலும் நடந்துவிட்டது. அம்மா நீ ஆறுதல் கொள்ள வேண்டும்’’ என்று மனதைச் சாந்தப்படுத்தி அனுப்பி வைத்தார்.

மகாபாரதத்தில் பீஷ்மரிடத்தில் தர்மபுத்திரன் ஒரு கேள்வியைக் கேட்கின்றார்.

“பிதாமஹரே! ஒருவனுக்குப் பொருள் நஷ்டமாகிறது; அல்லது, மிகுந்த பிரியத்துடன் இருக்கும் அவன் மனைவியோ, மகனோ, தாயோ, தந்தையோ, மரணமடையும் போது உண்டாகும் சோகத்தைப் போக்கும் வழியைச் சொல்வீராக” பீஷ்மர் இதற்கு நேரிடையாக பதில் சொல்லவில்லை. ஒரு கதை சொன்னார்.

சேனஜித் மன்னன் தன் ஒரே புத்திரனை இழந்து, மிகுந்த சோகத்தில் ஆழ்ந்திருந்தான். அப்போது, அரண்மனைக்கு வந்திருந்த அவன் நண்பன் சில அறிவுரைகள் கூறினான்:-

“அரசே! இவ்வுலகில் மனிதன், தான் செய்யும் கர்மங்களுக்குத் (செயல்களுக்கு) தகுந்தபடி சுக, துக்கங்களை அடைகிறான். கடலில், அங்கங்கு பல சிறிய, பெரிய மரக்கட்டைகள் மிதக்கின்றன; ஒரு அலையின் வேகத்தில் இரண்டு கட்டைகள் ஒன்று சேர்கின்றன. சிறிது தூரம் சேர்ந்து செல்கின்றன. இன்னொரு அலை வரும்போது. அந்த வேகத்தில் இரண்டும் பிரிந்து தனித்தனியே போய்விடுகின்றன. அதேபோல்தான் உயிர்களின் சேர்க்கையும், பிரிவும் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. சேர்வதும், பிரிவதும் இயற்கை, இதற்கு துக்கப்படலாமா? அவன் உன்னை அறியவில்லை; நீ அவனை அறியவில்லை. நீ ஏன் சோகப்படுகிறாய்? மனிதனுக்குச் சுகமும், துக்கமும் தேர் உருளை போன்று சுற்றிச் சுற்றி வருகிறது. வாழ்நாள் முழுதும் சுகம் மட்டுமே அடையும் மனிதன் எவனுமில்லை; அது போன்று, துக்கமே அனுபவிப்பவனும் இல்லை. ஏன் சோகப்படுகிறாய்?

சுகத்திற்கும், துக்கத்திற்கும் தேகமே இருப்பிடம், ஆகவே, உள்ளே இருக்கும் ஜீவன், சரீரத்துடன் சேர்ந்து எந்தச் செயலைச் செய்கிறானோ, அந்தச் செயலின் பயனை சரீரத்தை எடுத்தே அனுபவிக்கிறான்.

உலகம் யாவும், ‘பிறப்பு’ என்னும் சக்கரத்தில், ‘பற்று’ எனும் காரணத்தால், அறியாமையால் முழுதும் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டுத் துன்பத்தில் உழல்கின்றது. மனிதன், தன் மனைவி, மக்களுக்காக என்று காரணம் சொல்லி, செய்யத் தகாத செயல்கள் மூலம் பாபங்களைச் சேர்க்கிறான். அவன் செயல்களின் பயன்கள் அவனை மட்டுமே பாதிக்கும்; அந்த மனைவி மக்களை அல்ல என்பதை உணர்ந்து, யாருக்காகவும் தர்ம வழியினின்று விலகக்கூடாது. விலகினால், மீளாத்துன்பங்களில் மூழ்கும்படி நேரும்.

பசு யாருக்குச் சொந்தம்? அது ஈன்ற கன்றுக்கா? பசுவை விலைக்கு வாங்கிய எஜமானனுக்கா? அதை நாள் முழுதும் மேய்க்கும் இடையனுக்கா? அல்லது, அதைக் கவர்ந்து சென்று சில நாட்கள் வைத்திருந்த கள்வனுக்கா? பசு யாருக்கு வேண்டுமானாலும் சொந்தம் போல் தோன்றும். ஆனால், அந்தப் பசுவின் பாலைக்குடித்து அனுபவிப்பவன் எவனோ, அது அவனுடையதே என்பதுதான் நிச்சயம்.

முதலில் சுகம்போல் தோன்றும் ‘சோம்பல்’, முடிவில் துக்கமாகிறது; துக்கமாகத் தோன்றும் உழைப்பு சுகத்தை உண்டு பண்ணக் காரணமாகிறது. சுகமோ, துக்கமோ, அன்போ, வெறுப்போ, வருவதையெல்லாம் மனதில் சோர்வில்லாமல், உற்சாகமாகப் பழகல் வேண்டும். சோகத்துக்குக் காரணமான பல்லாயிரங்களும், பயத்திற்கிடமான பல நூறுகளும், ஒவ்வொரு நாளும் மூடனைப் பிடித்துக் கொள்கின்றன; அறிவுள்ளவனை நெருங்குவதில்லை.

புத்தியுள்ளவன், சாஸ்திரங்களைக் கேட்க விருப்பமுள்ளவன், அகங்காரம் அற்றவன், அடக்கமுள்ளவன், இந்திரியங்களை வென்றவன் – இப்படிப்பட்ட மனிதனைச் சோகம் தாக்குவதில்லை. ஆசைப்படத்தக்க பல விஷயங்களுள், மனிதன் எதை எதை விலக்கிக் கொள்கிறானோ, அதுஅது அவனுக்குப் பூர்ண சுகத்தைக் கொடுக்கிறது. ஒரு ஆசையைத் தொடர்ந்து செல்லும் தன்மையுள்ள மனிதன் அந்த ஆசையினாலேயே முடிவில் நாசமடைவான். மனிதன், எப்போது ஒன்றிலும் பயம் இல்லாமல் இருக்கிறானோ, எப்போது இவனிடம் வேறு யாரும் பயப்படாமல் இருக்கின்றார்களோ, எப்போது இவன் விருப்பு, வெறுப்பு இன்றி, யாரையும் பகையாமல் இருக்கிறானோ, அப்போது இவன் பிரம்மத்தைக் காண்கிறான்.

இப்படி பல விளக்கங்களைக் கூறி மன்னனைச் சாந்தப்படுத்தினான். சரி, துக்கங்களையும் சிரமங்களையும் மாற்றிக் கொள்வதற்கு வழி இல்லையா? என்று கேட்கலாம். பெரியாழ்வாரிடம் இதே கேள்வியை ஒருவர் கேட்டபோது அவர் சொன்னார்.

‘‘நான் எனக்கு துன்பம் வருகின்ற போதெல்லாம் அதை நீக்கிக் கொள்ள இந்த வழியைத்தான் கையாளுகின்றேன்.’’

இதற்கும் வழி இருக்கிறதா, அப்படி இருந்தால் நாமும் அந்த வழியை பின்பற்றலாமே என்று நினைத்து கேட்க அவர் சொன்னாராம்.

சிரமம் வருகின்ற போது, நேமி நெடியவனாகிய அந்தப் பெருமாளை நான் நினைப்பேன். ஒளியைக் கண்டால் இருட்டு விலகி விடுவது போல, பெருமாளின் நாமத்தை நான் மனதில் சொன்னவுடன், என் மனதில் இருக்கக்கூடிய சிரமங்கள் எல்லாம் தீர்ந்து நான் புத்துணர்ச்சி பெற்று விடுவேன்.’’

அந்த பாசுர வரி இதுதான்;
“அனந்தன்பாலும் கருடன்பாலும் ஐதுநொய்தாக
வைத்து என் மனந்தனுள்ளே வந்து வைகி வாழச்
செய்தாய் எம்பிரான். நினைந்து என்னுள்ளே
நின்றுநெக்குக் கண்கள் அசும்பொழுக நினைந்திருந்தே
சிரமம் தீர்ந்தேன் நேமி நெடியவனே’’.
கஷ்டம் தீர இது ஒன்றே வழி.

The post கஷ்டங்களிலிருந்து விடுபட இதுதான் வழி appeared first on Dinakaran.