வெற்றிச் சிகரத்தின் உச்சியைத் தொட முயற்சி செய்யுங்கள்!

நமது செயல்களைச் செம்மையாக முடிக்கும்போது தான் வெற்றி நம்மைத் தேடிவருகின்றது.விதைக்காமல் விளைச்சல் இல்லை, அதுபோல உழைக்காமல் வெற்றி இல்லை. உழைப்பின் வேர்கள் கசப்பானவை. ஆனால், அதன் கனிகள் இனிப்பானவை. உழைப்பே ஒருவரை உயர்த்துகின்ற தாரக மந்திரம்.

பெயருக்கு உழைக்காமல் வெற்றியின் இலக்கை நோக்கி உழைக்க வேண்டும். ஒரு செயலை எதற்காகச் செய்ய வேண்டும்? அவ்வாறு செய்வதால் என்ன பயன்? அந்தப் பயனால் நம் சமுதாயம் நன்மை பெறுமா? என்று எண்ணிப் பார்ப்பதோடு, அந்தச் செயலை முழுமையாக முடிப்பதற்குத் தேவையானவை எவை? அவற்றை எவ்வாறு தயார் செய்வது, அத்துடன் அந்தச் செயலைத் செய்வதற்குரிய காலமும், திட்டமிடலும் என்ன என்பதையெல்லாம் குறித்து ஆழமாகவும், மனதில் உள்ள ஐயம் என்கிற இருள் நீங்குமாறும் சிந்தித்துச் செயல்பட வேண்டும். எதைச் செய்வதாயினும் அதைத் தெளிவுடன் செய்யும்போதுதான் மனதில் துணிவு உண்டாகும்.மேலும் துணிவுடன் செய்யும் செயல்தான் வெற்றிக்கனிகளை பெற்றுத்தரும். இதற்கு உதாரணமாக திகழ்பவர்தான் கேரளாவை சேர்ந்த தியா ஜோசப்.

ஆண்கள் மட்டுமே பெரும்பாலும் விரும்பி எடுக்கும் மெக்கானிக்கல் இன்ஜினியரிங் படிப்பைத் தேர்ந்தெடுத்து இரண்டாம் ஆண்டு படித்து வருகிறார் தியா. கல்லூரியில் தனது வகுப்பில் சக மாணவர்களுக்கு இடையில் ஒரே ஒரு மாணவியாக தனித்துத் தெரிகிறார் தியா. இந்த இளம் வயதில் கை தேர்ந்த புல்லட் மெக்கானிக்காக வலம் வரும் இவர், கேரளாவின் ‘இளம்பெண் புல்லட் மெக்கானிக்’என்று அழைக்கப்படுகிறார். இவரது அப்பா ஜோசப் கோட்டயத்தில் வீட்டிற்கு அருகிலேயே சொந்தமாக மெக்கானிக்கல் ஷாப் ஒன்றை நடத்திவருகிறார். பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும்போது தான் முதன்முதலில் தியாவிற்கு பைக்குகளை ரிப்பேர் பார்க்கும் ஆர்வம் வந்துள்ளது. அவரது அப்பா ஒரு கடினமான உழைப்பாளி. அவர் வேலை பார்ப்பதைப் பார்த்துதான்,தானும் அப்பாவுக்கு உதவிசெய்ய, இந்த மெக்கானிக் வேலையைக் கற்றுக் கொள்ள முடிவு செய்து தன்னுடைய அப்பாவுக்குத் தெரியப்படுத்தினார். அவரும் மறுப்பு சொல்லாமல், மெக்கானிக் வேலையைக் கற்றுக் கொடுத்தார்.

முதலில் வண்டியைத் துடைப்பது மாதிரியான சின்னச் சின்ன வேலைகளைத்தான் கற்றுக் கொடுத்தார். ஆனால்,கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எல்லா வேலைகளையும் தியா கற்றுக் கொண்டார். ஒரு கட்டத்தில் மெக்கானிக் வேலைகள் அனைத்தும் அத்துப்படியாக, ஏன் இதையே நம் தொழிலாகத் தேர்வு செய்யக்கூடாது என முடிவு செய்தார். அதன் தொடர்ச்சியாகத்தான் பிளஸ் 2 முடித்ததும், மெக்கானிக்கல் இன்ஜினியரிங் பாடப்பிரிவில் சேர்ந்தார்.

உடலளவில் பெண்கள், ஆண்களைவிட பலவீனமானவர்கள் என்ற கண்ணோட்டம் சமூகத்தில் உள்ளது. அதனாலேயே கடினமான வேலைகள் ஆண்களுக்கானது என்றும், அதிக உடல் உழைப்பில்லாத ஆசிரியர் பணி, ஐடி பணி போன்ற வேலைகள் பெண்களுக்கானது என்றும் பலர் கருதுகின்றனர். இந்த கண்ணோட்டத்தை உடைத்து, எல்லாத் துறைகளிலும் ஆண்களுக்கு நிகரானவர்கள் பெண்கள் என்பதை உணர்த்தும் விதமாக மெக்கானிக்கல் இன்ஜினியரிங் பாடப்பிரிவில் சேர்ந்ததாக தியா கூறுகிறார்.

பெரும்பாலும் கல்லூரிகளில் மெக்கானிக் வேலை எடுத்து அவரது அப்பா பார்ப்பார். அப்படி ஒரு முறை ஒரு கல்லூரிக்கு மெக்கானிக்கல் வேலைக்காகச் சென்றிருந்தபோது,தியாவும் உடன் சென்றிருந்தார். அங்கு ஒரு பைக்கில் கிளச் கேபிள் வீணாகி இருந்தது. அதை மாற்ற வேண்டும். அந்த கிளச் கேபிள் மாற்றும் வேலையை முழுவதுமாகச் தியாவை செய்யச் சொன்னார் அவரது அப்பா. முதலில் தயங்கினாலும், அப்பா கொடுத்த ஊக்கத்தால் அந்த வண்டியின் கிளச் கேபிளை தியா முழுவதுமாக மாற்றினார். அப்போது அந்தக் கல்லூரியில் பயிலும் மாணவர்கள் பலர் தியா வேலை செய்வதை ஆச்சர்யமாகப் பார்த்துச் சென்றனர். ஒரு பெண் இப்படி பைக் ரிப்பேர் பார்ப்பது அவர்களுக்கு வியப்பாக இருந்தது. அந்த அனுபவம் தியாவுக்கு வித்தியாசமாக இருந்துள்ளது. இந்த சம்பவம் அவருடைய வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாத அனுபவமாகவும் அமைந்தது. முதலில் தியா இந்தத் துறையில் ஈடுபடுவதை அவரது அம்மா அவ்வளவாக விரும்பவில்லை. பெண்கள் எப்படி இந்தத் துறையில் நீடிக்க முடியும் என்பதுதான் அவரது பெரும் கவலையாக இருந்திருக்கிறது. இதனால் தன் மகளின் எதிர்காலம் பாதிக்கப்படுமோ என அவர் பயந்திருக்கிறார். அதோடு, கல்லூரியிலும் மெக்கானிக்கல் பிரிவில் தியா மட்டுமே ஒரே ஒரு மாணவி என்பது தெரிந்து. மேலும் அவர் கவலையாகி இருக்கிறார். ஆனால், நாட்கள் செல்லச் செல்ல தியாவுக்கு இந்தத் துறையில் இருந்த ஆர்வத்தைப் பார்த்த அவருக்கு தியா மீது நம்பிக்கை வந்துவிட்டது. இப்போது அப்பாவைப் போலவே,தியாவின் கனவிற்கு அவரது அம்மாவும் உறுதுணையாக இருந்துவருகிறார்.

வீட்டில் தொடர் ஊக்கம் கிடைத்தாலும், தியாவிற்கு கல்லூரி வாழ்க்கை அவ்வளவு சுலபமாக இருந்துவிடவில்லை. ஆண்கள் மட்டுமே பயிலும் கல்லூரியில் ஒரே ஒரு மாணவியாக மெக்கானிக்கல் பிரிவில் தியா சேர்ந்ததும், மற்ற மாணவர்கள் அவரிடம் பேசக் கூச்சப்பட்டு, விலகிவிலகிச் சென்றுள்ளனர். தியாவிற்குமே அந்த தயக்கம் இருந்துள்ளது. ஆனால் நாட்கள் செல்லச் செல்ல இந்த ஆண்,பெண் என்ற பேதம் விலகி, அனைவரும் மாணவர்கள் என்ற தெளிவு உண்டாகி, இப்போது அவர்களுமே தியாவிற்கு நெருங்கிய நண்பர்களாக உள்ளார்கள்.

விளையாட்டாகக் கற்றுக்கொள்ள ஆரம்பித்த புல்லட் மெக்கானிக் வேலையில் இப்போது கைதேர்ந்த நிபுணராகி விட்டார் தியா. கல்லூரிக்குச் சென்று வந்துகொண்டே, ஒரு நாளைக்கு இரண்டு முதல் மூன்று புல்லட் வரை அவர் ரிப்பேர் செய்து விடுகிறாராம். தியாவின் கனவிற்கு ஊக்கம் அளிக்கும் விதத்தில் பைக் ஒன்றை வாங்கி அவரது பிறந்த நாளுக்கு பரிசளித்துள்ளனர் அவரது பெற்றோர்.

‘‘இந்தத் துறையில் மேற்கொண்டு என்ன சாதிக்கப்போகிறேன் என்றெல்லாம் இப்போது நான் திட்டம் எதுவும் வைத்திருக்கவில்லை. ஆனால், எக்காரணத்தைக் கொண்டும் எதிர்காலத்தில் இந்தத் துறையில் இருந்து விலகிச் சென்றுவிடக் கூடாது என்ற உறுதி மட்டும் உள்ளது. நன்றாக படித்து, இந்தத் துறையிலேயே என் எதிர்காலத்தை அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பதுதான் என் ஆசை, கனவு’’ எனக் கூறும் தியா தளராத தன்னம்பிக்கையுடன் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றார்.

உழைப்பின் மூலமாகத் தடைகளைத் தகர்த்துவிட்டு அவற்றையே படிக்கட்டு களாக மாற்றி புகழ், ஒளிவீசும் விதத்தில் வாழ முயற்சிசெய்யுங்கள். நிச்சயம் அது முடியும்! முயற்சிகள் தொடர்ந்தால்தான் உங்களால் வெற்றிச் சிகரத்தின் உச்சியைத் தொடமுடியும்.

The post வெற்றிச் சிகரத்தின் உச்சியைத் தொட முயற்சி செய்யுங்கள்! appeared first on Dinakaran.